ความเป็นจริงของชีวิต: โลกอยู่ในมือเรา

ให้โอกาส...ให้ชีวิตใหม่ที่ดีกว่า

มีคำกล่าวว่า

“การให้โอกาสแก่ผู้อื่น ก็เท่ากับการให้โอกาสแก่ตัวเอง”

คำกล่าวนี้ทำให้นึกถึง “บูมเมอแรง ขว้างไปยิ่งแรงยิ่งกลับมาเร็ว” หรือกฎข้อที่ 3 ของนิวตัน แรงกริยาเท่ากับแรงปฏิกิริยา เช่น เมื่อเราออกแรงผลักกำแพง กำแพงจะออกแรงเท่ากันกลับสู่มือเรา หรือแรงที่จรวดผลักเท่ากับแรงที่ผลักจรวด เป็นต้น เช่นเดียวกันกับการทำคุณงามความดีที่มีหลายรูปแบบ หนึ่งในความดีนั้นก็คือการให้โอกาสแก่ผู้อื่น เพราะ “โอกาส” สามารถหยิบยื่นให้ง่าย ๆ ด้วยใจที่เปิดกว้าง ใจที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรักความเมตตาและปรารถนาดีต่อเพื่อนร่วมโลก ยิ่งให้โอกาสแก่คนอื่นมากเท่าใด ก็ยิ่งเพิ่มพูนคุณธรรมความดีแก่ตนเองมากขึ้น ยิ่งให้ ใจก็ยิ่งขยายใหญ่ขึ้น ๆ กำลังใจก็มีมากขึ้น ในการต่อสู้กับกิเลสภายใน แก้ไขปรับปรุงตนในการสร้างบุญสร้างบารมีให้ยิ่ง ๆ ขึ้นไปตามรอยพระสัมมาสัมพุทธเจ้า

การ์ดเพื่อการให้โอกาส

ให้โอกาส

ในสมัยพุทธกาล พระพุทธองค์ทรงรู้ว่าถ้าพระเทวทัตบวชเข้ามาแล้วจะสร้างบาปกรรมอันใหญ่หลวงแก่พระศาสนาและพระพุทธองค์ คือ ทำร้ายพระพุทธเจ้าและทำสังฆเภทคือให้สงฆ์แตกกัน แต่ทรงให้โอกาสแก่พระเทวทัตเพราะทรงเล็งเห็นว่า ถ้าพระเทวทัตครองเรือนเป็นคฤหัสถ์ก็จะก่อกรรมทำชั่วอย่างไม่จบสิ้น เมื่อตายไปก็จะไปบังเกิดในอบายภูมิเสวยทุกขเวทนาเป็นเวลาหลายกัปอย่างไม่มีที่สิ้นสุด แต่ถ้าพระเทวทัตได้บรรพชาในพระพุทธศาสนา ก็จักมีอันสิ้นสุดได้ จักทำกรรมชั่วเพียงให้ตกนรกอยู่แค่ 1 กัปเท่านั้น ทรงเห็นอย่างนี้ จึงให้โอกาสแก่พระเทวทัตบรรพชาด้วยอำนาจพระมหากรุณาของพระพุทธองค์

การคิดการณ์ไกลของพระพุทธองค์คือการให้โอกาสแก่ทุกคน ให้ในสิ่งที่เกิดประโยชน์ตนและประโยชน์ท่าน โดยไม่คิดพยาบาทปองร้ายตอบต่อผู้ประทุษร้าย ซึ่งเรื่องราวเริ่มต้นจากชาติแรกที่พ่อค้าเร่คนที่หนึ่ง(เทวทัต) ที่คอยตามติดจองเวรชิงชังผูกอาฆาตพยาบาทพ่อค้าพระโพธิสัตว์(อดีตชาติของพระสมณโคดม) มาหลายภพหลายชาติจนกระทั่งชาติปัจจุบันเป็นเจ้าชายเทวทัตที่กระทำเลวร้ายต่าง ๆ นานาต่อพระสัมมาสัมพุทธเจ้า แต่ก็ทำอะไรท่านไม่ได้มากแค่ทำให้ท่านห้อพระโลหิตเท่านั้น ที่สุด ก่ออนันตริยกรรม แล้วกลับสำนึกได้ในภายหลังและถูกธรณีสูบ ดั่งพุทธพจน์ที่ว่า

บุคคลผู้ใดมิได้ประทุษร้ายเหล่ามิตร

เหล่าอมิตรย่อมย่ำยีบุคคลผู้นั้นไม่ได้

ดุจต้นไทรมีราก

และย่อมงอกงาม

พายุไม่อาจพัดพานให้ล้มได้ ฉะนั้น

ทั้งนี้ พระพุทธองค์ทรงตรัสว่า สาเหตุที่พระเทวทัตกระทำความชั่วก็เพราะจิตของพระเทวทัตได้ถูกครอบงำย่ำยีด้วยอสัทธรรม (ธรรมฝ่ายชั่ว) 8 ประการ คือ

1 .ลาภ

2. เสื่อมลาภ

3 .ยศ

4. เสื่อมยศ

5. สักการะ

6. เสื่อมสักการะ

7. ความปรารถนาอันต่ำทราม

8. ความเป็นมิตรชั่ว แต่มีเพียง 3 อย่างที่ถูกครอบงำด้วยอสัทธรรมคือ

8.1 ความปรารถนาอันต่ำทราม

8.2 ความเป็นมิตรชั่ว

8.3 พอบรรลุคุณวิเศษก็หยุดอยู่เพียงแค่นั้น

หลังจากนั้น พระพุทธเจ้าก็ได้สอนให้เหล่าภิกษุผู้ที่ถูกครอบงำย่ำยีด้วยอสัทธรรม ให้เป็นฝ่ายครอบงำย่ำยีอสัทธรรมเพื่อไม่ให้เป็นแบบอย่างแบบพระเทวทัต

เมื่อสำนึกได้

ที่สุด ในวาระสุดท้ายของพระเทวทัต เมื่อจิตไม่ได้ถูกครอบงำย่ำยีด้วยอสัทธรรมแล้ว กำลังจะเข้าเฝ้าพระสัมมาสัมพุทธเจ้า พอลุกจากเตียงแล้วนั่งวางเท้าทั้งสองบนพื้นดิน เท้าทั้งสองนั้นก็จมแผ่นดินลง โดยลำดับเพียงข้อเท้า เพียงเข่า เพียงเอว เพียงนม จนถึงคอ ในเวลาที่กระดูกคางจดถึงพื้นดิน ได้กล่าวคาถานี้ว่า

“ข้าพระองค์ขอถึงพระพุทธเจ้าพระองค์นั้น ผู้เป็นบุคคลเลิศ เป็นเทพยิ่งกว่าเทพ เป็นสารถี ฝึกนรชน มีพระจักษุรอบคอบ มีพระลักษณะ (แต่ละอย่าง) เกิดด้วยบุญตั้งร้อย ว่าเป็นที่พึ่งด้วย กระดูกเหล่านี้พร้อมด้วยลมหายใจ.”

พระเทวทัตขอขมา

วันคืนล่วงไป ๆ บัดนี้ เราทำอะไรอยู่

พระพุทธองค์ ทรงให้โอกาสแก่ผู้ประทุษร้าย ให้ทางเลือกที่ดีที่สุดเพื่อย่นระยะเวลาในการที่ต้องเสวยวิบากกรรมให้ลดน้อยเบาบางลง นับเป็นความเมตตามหากรุณาธิคุณอย่างยิ่ง ที่ยอมตนเพื่อบ่มบารมีโดยมีเป้าหมายคือพระสัมมาสัมโพธิญาณ และประโยชน์ท่านคือการบรรลุธรรมอันสูงสุดต่อไปของหมู่ชน เมื่อเราได้โอกาส ได้พบพระพุทธศาสนา มีมหาปูชนียาจารย์ที่ดำเนินรอยตามพระบรมศาสดาเป็นต้นบุญต้นแบบแล้ว ถามตัวเองว่า วันนี้ เราทำอะไรอยู่ ทุกคนมีคำตอบคือเป้าหมายในการปฏิบัติธรรมเพื่อให้เข้าถึงธรรมและสร้างบารมีไปกับหมู่คณะ ตราบสุดธรรม